S02EP10

Rozdział 10 „Na linii ognia”

Alex siedziała w milczeniu przy łóżku śpiącej jeszcze Katherine. Rozmyślała nad tym co spotkało jej siostrę i nie wiedziała do końca jak ma się zachować. Kat będzie musiała podjąć być może najtrudniejszą decyzję w swoim życiu, a Alex znała swoją siostrę i wiedziała co postanowi. W pewnej chwili Kat otworzyła oczy. Alex spojrzała na nią ze łzami w oczach.

-Jak się czujesz? - zapytała Alex. Katherine syknęła z bólu.

-Trochę lepiej niż wczoraj. - odpowiedziała Kat. - Jak tam na spotkaniu rodzinnym? - zapytała po chwili Kat.

-Nie najlepiej, ale o tym opowiem ci kiedy indziej. - powiedziała wciąż roztrzęsiona Alex. Kat bacznie ją obserwowała.

-Co się stało? - zapytała po chwili blondynka. - Wiecie już dlaczego moje dziecko nagle zaczęło rosnąć?

Alex spuściła wzrok. Jak miała jej to powiedzieć? Jak miała jej przekazać wiadomość, że została zdradzona przez osobę, którą tak bardzo chciała kiedyś ochronić? Alex przełknęła ślinę.

-Wiemy dlaczego. - odpowiedziała Alex. - Wiemy także, dlaczego twoje zaklęcie nie działało tak długo na Billa.

Katherine wciąż nie rozumiała o co chodzi Alex. Spojrzała na siostrę pytająco.

-A więc? - ponaglała Kat.

-Bill to wilkołak. - oznajmiła Alex. Katherine zrobiło się gorąco. Alex poczuła jak łzy spływają po jej policzku. - Bo widzisz, płód wilkołaka zaczyna się szybciej rozwijać od piątego miesiąca. Potem ciąża trwa już tylko kilka tygodni. Problem w tym, że wilkołaka może urodzić tylko wilkołak, bo inaczej...

-Wiem. - przerwała jej Kat. - Umrę rodząc.

Alex spuściła wzrok, a Katherine zaśmiała się histerycznie.

-Teraz zaczynam wierzyć, w tę przepowiednię. - powiedziała. - „Tylko jedna może przeżyć.” Gratulacje dla Melody, wygląda na to, że to ona będzie tą jedną.

-Możesz to przeżyć jeśli... - zaczęła Alex, ale Katherine już wiedziała o co jej chodzi.

-Nie usunę ciąży, Alex. - zdenerwowała się. - To dziecko nie pchało się samo na świat, nie jest niczemu winne.

-Ale Kat, to dziecko cię zabija. - powiedziała Alex. Katherine zaczęła ciężko oddychać. - Wszystko, w porządku? - zapytała Alex.

-Tak, ale chcę zostać sama. - powiedziała Kat. Alex nie stawiała oporu i wyszła z pokoju siostry.

***

Olivia czekała w salonie na Alex. Nagle drzwi domu otworzyły się i stanęła w nich szarooka blondynka. Kobieta chciała przejść przez próg, ale niewidzialna bariera powstrzymywała ją.

-A ty, to kto?- zapytała Olivia. Blondynka spojrzała na nią wściekle.

-Masz mnie wpuścić! - rozkazała. Olivia uniosła brwi, do salonu weszła Anna.

-Co ty tu robisz?! - zapytała wściekle Anna. Blondynka stojąca na zewnątrz prychnęła.

-Kto to jest? - Olivia była rozbawiona sytuacją.

-To Bella, uważa się za narzeczoną Damona. - odpowiedziała Anna.

-Jak najdalej, od takich wariatek. - powiedziała Olivia i machnąwszy ręką, zamknęła Belli drzwi przed nosem. W tym samym momencie ze schodów zbiegła Alex.

-Gotowa? - zapytała. Olivia obróciła się w jej stronę.

-No pewnie. - odpowiedziała starszej siostrze.

-Na serio chcecie zabrać się za to śledztwo same? - zapytała Anna. - Nie zapominajcie, że łowcy wciąż są w mieście.

-Jakoś ostatnio się nie odzywali. - zaśmiała się Alex.

-Racja, poza tym jesteśmy Blackwell. - dodała Olivia. - Rozpracujemy nową moc i ocalimy świat. - zażartowała.

Alex i Anna wybuchnęły śmiechem. Olivia otworzyła drzwi, a za nimi wciąż stała szarooka blondynka.

-Och, nie nudzi ci się to? - zapytała Olivia i odepchnęła siłą woli Belle. Blackwell wyszły spokojnie z domu i ominęły leżącą na ziemi, obolałą wampirzycę. Anna zamknęła drzwi od domu, jednak nie zdążyła zrobić nawet kroku i usłyszała pukanie.

-Serio? - powiedziała do siebie. - Odwal się Bella! - krzyknęła, ale ponownie usłyszała pukanie do drzwi. Zdenerwowana wampirzyca otworzyła gwałtownie drzwi, jej twarz przybrała wampirzą postać, jednak gdy zobaczyła kto stał naprzeciw niej, jej twarz zastygła w szoku, bo właśnie w tej chwili patrzyła na bladą, niebieskooką blondynkę.

-Diana. - powiedziała wzruszona Anna.

***

Alex i Olivia zapukały do drzwi.

-Myślisz, że coś nam powie? - zapytała Olivia.

-Musi. Inaczej skaże świat na zagładę.

Olivia spojrzała rozbawiona na Alex.

-No co? - zdziwiła się Alex.

-To śmiesznie brzmi: „...skaże świat na zagładę.” - wyjaśniła Olivia. Alex parsknęła śmiechem. Faktycznie, to brzmiało śmiesznie i... tandetnie, ale co innego miała powiedzieć, to wszystko się działo naprawdę. Nagle jej rozmyślania przerwały otwierające się drzwi. Siostry zobaczyły przerażoną rudowłosą kobietę.

-O co chodzi? - zapytała Erica.

-Dzień dobry, jestem Alex, a to Olivia.

-Katherine nas przysłała. - dodała Olivia. - Wiemy czemu masz wizje.

Po tych słowach Erica bez zastanowienia wpuściła dziewczyny do środka.

-A więc co mi jest? - zapytała rudowłosa.

-Nie tak szybko. - odezwała się Olivia. - Najpierw powiesz nam, co wiesz o nowej mocy. - oznajmiła. - I radzę ci powiedzieć prawdę, bo ja rozpoznaję kłamców. - po tych słowach oczy Olivii stały się na chwilę czarne. Erica zaczęła krzyczeć. Alex spojrzała karcąco na siostrę, a ta zrobiła niewinną minę i usiadła na sofie.

-Nie bój się nas. - starała się uspokoić Ericę, Alex. Jednak to nie działało, w końcu poirytowana Olivia ogłuszyła krzyczącą kobietę, uderzając ją wazonem w głowę.

-Co ty wyprawiasz?! - zapytała Alex. - Miałyśmy jej nie krzywdzić!

-Ona wystarczająco skrzywdziła moje uszy, poza tym nic jej nie jest. - powiedziała Olivia, po czym uklękła przy głowie Ericy. Blackwell położyła swoje palce wskazujące na skroniach rudowłosej, po czym zamknęła oczy. Alex obserwowała to wszystko w milczeniu. Po kilku minutach Olivia otworzyła oczy.

-I co? - zapytała Alex.

-Ktoś usuwa jej wspomnienia. - odpowiedziała Olivia. - Wciąż powtarzała w swoich myślach: „Ona musi się przebudzić”, poza tym odczytałam pustkę. Ma tylko pojedyncze wspomnienia z dzieciństwa, urywki rozmów z Katherine, i jeszcze kilka nieprzydatnych myśli.

-Czyli, że ktoś robi jej pranie mózgu? - zapytała Alex.

-Tak i to bardzo nieumiejętnie. Dziewczyna ma niezły bałagan w głowie.

-Można to jakoś naprawić? - zapytała Alex.

-Mogę spróbować, ale będzie ciężko cokolwiek odzyskać. - powiedziała Olivia. - Nie znam jej wspomnień.

Alex westchnęła ciężko, nagle jej telefon począł dzwonić. Dziewczyna odebrała go.

-Halo? - odezwała się. W odpowiedzi usłyszała głos Lishy. - Lisha? Co? Gdzie ty jesteś?! Na Florydzie?! I jest z tobą Damon?! Co wy tam... nie, chyba żartujesz... Dobra zadzwonię później.

Olivia spojrzała pytająco na siostrę.

-Lisha? Damon? Floryda? - odezwała się Olivia.

-Tak, Lisha to moja znajoma wampirzyca, jest teraz z Damonem na Florydzie i usiłują przywrócić Chrisowi człowieczeństwo, a wybrali Florydę aby znaleźć tam ojca dziecka Kat.

-Tego wilkołaka? - zdziwiła się Olivia.

-Tak. Damon lubi zabijać wilkołaki. - powiedziała Alex.

-O Chrisa już nawet nie pytam. - powiedziała Olivia. - No cóż, jutro wrócę tu z Anną i spróbujemy coś zdziałać. Zauroczenie wampira może okazać się pomocne.

-Dobra, a więc gdzie teraz? - zapytała Alex.

-Jak myślisz kto jest na tyle stary, aby mógł wiedzieć coś na temat pradawnego zła.

Alex wzruszyła ramionami.

-Nemortos. - oznajmiła Olivia. Alex wytrzeszczyła oczy, ostatnią „osobą” jaką chciała teraz zobaczyć była Nemortos.

***

Diana wyszła z łazienki, ubrana w nowe ciuchy. Wampirzyca zeszła powoli po schodach i weszła do kuchni, gdzie czekała na nią Anna.

-Na pewno jesteś głodna. - powiedziała Anna. - Mam duży zapas ludzkiej krwi. Damon ostatnio okradł szpital.

Diana uśmiechnęła się ponuro. Odkąd tylko się pojawiła, nie odezwała się ani słowem. Anna uznała to za szok, w końcu Diana powstała ze zmarłych. Nagle do domu wbiegły Nicole i Melody. Gdy tylko Mel zobaczyła Dianę od razu zbladła.

-Jak to możliwe? - zapytała.

-Nie wiem, ale nie mam zamiaru się teraz o to martwić, w końcu Diana żyje! - powiedziała radośnie i wręczyła przyjaciółce torebkę krwi.

-Ktoś musiał ją wskrzesić. - odezwała się Nicole. - Ale czy nie powinna powrócić jako człowiek?

-W sumie, to nie. Nate kiedyś mi opowiadał o wskrzeszeniach, to czarna magia, wymagająca ofiary.

Jeżeli chcesz wskrzesić wampira, musisz złożyć w ofierze innego wampira, jeżeli wskrzeszasz wiedźmę...

-Składasz w ofierze inną wiedźmę. - dokończyła Nicole.

-Taka magia, to grzech śmiertelny, łamiesz prawo natury i wolę Boga. Poza tym wskrzeszeni czasami się zmieniają. To zależy głównie od tego, ile czasu byli martwi.

-Diana nie żyła prawie trzy lata. - powiedziała Anna.

-Nie, Diana nie żyje od dobrych 500 lat, tak to się liczy u wampira. Ona teraz jest w szoku, gdy to minie okaże się, czy wróciła do nas taka sama jak była kiedyś.

Wszystkie spojrzały na Dianę, która zdawała się ich nie słyszeć i piła łapczywie krew.

-Alex wie? - zapytała Mel.

-Nie, nie przeszkadzam jej teraz, zajmuje się nową mocą. Może dowie się czegoś przydatnego. - odpowiedziała Anna.

-A Damon? - zapytała Nicole.

-Jak mu powiem, to przestanie ratować Chrisa.

-Racja, damy sobie z nią radę. - powiedziała Melody. - A co tam u Kat?

-Teraz śpi. Wciąż nie może uwierzyć, w to wszystko. Ja zresztą też nie, znałam Billa. Poza tym Diana nigdy mi nie wspomniała o tym, że jest on wilkołakiem, a chyba by to wyczuła.

-Racja, to dziwne. - zgodziła się Melody.

-On nie był wilkołakiem. - odezwała się nagle Diana. Wszyscy na nią spojrzeli.

-Jak to nie był? - zdziwiła się Anna.

-On był człowiekiem. - powiedziała Diana.

-A więc został przemieniony. - stwierdziła Melody.

Diana nagle gwałtownie wstała i zaczęła panikować.

-Coś się stanie! - krzyczała. - Ona mi to powiedziała! Coś się zaraz stanie! To będzie łowca! Ona umrze!

-Kto umrze?! - zapytała przerażona Nicole.

-Już nic nie zrobimy. One się nie spodziewają. - wyszeptała Diana.

Melody nagle olśniło.

-Alex i Olivia! - oznajmiła. - Musimy je znaleźć!

Nicole i Melody wybiegły z domu.

***

Alex i Olivia szły przez miasto.

-Co ona niby może wiedzieć? - powtarzała po raz setny Alex.

-Bardzo dużo. - odpowiedziała Olivia. - Przestań mnie denerwować.

-Ale ona jest zła! Nic nam nie powie. - jęczała Alex. Olivia przewróciła oczami i stanęła naprzeciwko siostry.

-Słuchaj, wiem, że to dla ciebie trudne, bo Nemortos wyrządziła ci wiele złego, ale zauważ, że ona może nam powiedzieć coś, co nas ocali.

Alex przewróciła oczami.

-Nie myśl, że mnie to pasuje, ja po prostu...

Nagle obie siostry usłyszały odgłos strzału. Alex zmarszczyła brwi.

-Co to było? - zapytała i spojrzała na siostrę. Olivia miała przerażoną minę. Nagle Alex miała wrażenie jakby wszystko działo się w spowolnionym tempie. Dziewczyna spojrzała na swoją bluzkę, który była poplamiona czyjąś krwią, w tej samej chwili Olivia zaczęła upadać na ziemię, Alex złapała ją i dopiero wtedy zauważyła ranę na klatce piersiowej siostry. Z szoku wydarł ją odgłos kolejnego strzału, tym razem jednak kula została powstrzymana przez telekinezę Nicole. Ale Alex już nawet na to nie zwróciła uwagi, swój wzrok skupiła na napastniku. To musiał być łowca, poczuła nagle atak furii, Nicole coś do niej krzyczała, ale Alex położyła delikatnie ciało siostry na ziemi i pobiegła w stronę napastnika, ten zaczął do niej strzelać, ale mroczne moce Alex blokowały jego ataki. Łowca począł uciekać, a Alex nie miała zamiaru odpuścić. Zapragnęła go zabić, jego i innych łowców.

________________________________

Jak ja kocham soboty!! :D Zaczynam powoli wszystko sobie układać, nauczyciele w tym tygodniu trochę odpuścili :) Mam nadzieję, że po weekendzie wciąż będzie tak samo ^^ (wiem, że nie będzie ;(() Mam nadzieję, że rozdział się podoba ;)