S02EP07

Rozdział 7 „Mroczna narzeczona”

Melody weszła do domu, była w ponurym nastroju. Spojrzała na zegar wiszący na ścianie w salonie, wskazywał godzinę piątą rano. Mel usiadła na sofie i zakryła twarz rękoma. Nagle do domu weszły Kat i Nicole.

-Szukałyśmy jej wszędzie. - powiedziała Nicole zmartwionym głosem. - Gdzie jeszcze mogła pójść?

-Nie mam pojęcia. - odpowiedziała Kat i złapała się za głowę. - A jeżeli coś ją dorwało.

-Może cień? - zasugerowała Nicole.

-Miejmy nadzieję, że nie.

-Nic mi nie jest. - dziewczyny usłyszały głos Melody z salonu. Obie wytrzeszczyły oczy widząc Mel siedzącą na kanapie. Od razu do niej pobiegły.

-Gdzieś ty była?! - wściekła się Kat. - Martwiłyśmy się o ciebie! Nie możesz od tak znikać bez słowa gdy tyle się wokół nas dzieje!

-Wiem, przepraszam. - powiedziała Mel, smutnym głosem.

-Co się stało? - zapytała Nicole widząc w jakim stanie jest kuzynka.

-Nate, on... - zaczęła Mel. Po jej policzkach spływały łzy. Kat spojrzała przerażona na siostrę.

-Co z nim? - zapytała.

-Zapadł w śpiączkę i może się już nie obudzić. - powiedziała Mel. Katherine i Nicole spojrzały na nią ze współczuciem.

***

Alex otworzyła oczy. Pierwsze o czym pomyślała to „Co ona tu do cholery robi?” pamiętała jak była w lesie, i jak dowiedziała się co zamierza Luke. Potem siedziała z Chrisem przy drzewie i najwyraźniej zasnęła. Nagle pomyślała o czymś jeszcze, przecież Chris mógł uciec! Sama go wypuściła z domu! Dziewczyna gwałtownie się podniosła, a jej oczom ukazał się Damon.

-I jak tam kocie? - zapytał z diabelskim uśmieszkiem wampir.

-Damon? Co ty tu robisz? - zdziwiła się Alex.

-Cóż... - zaczął Damon. - mieszkam w tym domu.

-Wiem o tym, ale co robisz w moim pokoju?!

-Przyszedłem zapytać, jak ty to zrobiłaś?

-Co? - ponownie zdziwiła się Alex.

-Jak namówiłaś Chrisa, żeby został? Jeszcze wczoraj mój brat był gotów wszystkich pozabijać aby się stąd wydostać, a dzisiaj? Od rana siedzi w piwnicy i to w dodatku głodny, wiem o tym bo nic ostatnio nie jadł.

Alex zmarszczyła brwi.

-Nic nie zrobiłam. - powiedziała.

-Tak więc musisz budzić w nim człowieczeństwo bo jak na razie jest potulny jak baranek. - oznajmił Damon. Alex wstała z łóżka, gdy zrobiła krok do przodu zakręciło jej się w głowie i poczuła okropny ból głowy. Dziewczyna zacisnęła dłonie na swoich włosach i krzyknęła z bólu. Zaskoczony Damon pojawił się przy niej w wampirzym tempie i odprowadził z powrotem na łóżko. Alex nie wiedziała ile czasu to trwało ale gdy w końcu ból ustał dziewczyna bała się ponownie wstać.

-Co to było? - zapytał przerażony Damon. Alex spojrzała na niego równie przerażona.

-Chciałabym wiedzieć. - powiedziała roztrzęsionym głosem. Zaczęła powoli podnosić się z łóżka. W końcu wstała i zrobiła krok do przodu. Nic się nie stało. - To pewnie przez stres. - zwróciła się do Damona. - Idę zobaczyć co u Chrisa.

-Może lepiej najpierw wytrzyj tą krew? - zaproponował Damon.

-Jaką krew? - zapytała zaskoczona Alex.

-Tą z nosa. - powiedział Damon. - Krwawisz z nosa.

Alex bez słowa pobiegła do łazienki. Spojrzała w lustro. Faktycznie z jej nosa wypływała krew, dziewczyna chwyciła ręcznik i pośpiesznie wytarła krew. Gdy w końcu doprowadziła się do porządku zbiegła do piwnicy. Chris siedział tam oparty o ścianę, był bardzo blady, miał sińce pod oczami, jednym słowem wyglądał jak śmierć. Wampir spojrzał na wchodzącą Alex.

-Jak się czujesz? - zapytała niepewnie dziewczyna.

-Nie najgorzej. - skłamał Chris. Alex westchnęła ciężko i usiadła obok niego. - Nie musisz kłamać.

-A tobie co się stało? - zmienił temat Chris.

-Nic. - skłamała Alex.

-Ty też nie musisz kłamać. - powiedział ochrypłym głosem Chris.

-A więc słyszałeś? - zapytała Alex. Chris pokiwał głową.

-Wygłodzonemu wampirowi wyostrzają się wszystkie zmysły. - powiedział chłopak. - Doskonale słyszałem ciebie i Damona w twoim pokoju, byłem także w stanie słyszeć bicie twojego serca z tak dużej odległości, a teraz jestem w stanie wyczuć krew która jeszcze przed chwilą kapała z twojego nosa.

Alex spojrzała przepraszającym spojrzeniem na Chrisa.

-Przepraszam, nie wiedziałam. - powiedziała. - Nie zamierzałam ci tego utrudniać.

-Nic nie szkodzi. - powiedział Chris. - Myślisz, że jakbym nie panował nad sobą, to pozwoliłbym ci tu zostać?

Alex uśmiechnęła się do chłopaka.

-Dziękuję. - powiedziała.

-Za co? - zdziwił się wampir.

-Za to, że uratowałeś mnie przed Lukiem, że nie zostawiłeś mnie zrozpaczonej w lesie. Naprawdę jestem ci za to wdzięczna.

-Nie ma za co, Alex. - powiedział wampir. Alex spojrzała na niego ze współczuciem.

-Nie możesz pić żadnej krwi? - zapytała.

-Mogę pić zwierzęcą, ale ta kuracja długo nie podziała. Widziałaś co stało się z Dianą.

-Tak, ale będziesz miał kilkaset lat na to aby znów panować nad pragnieniem. W końcu Dianie odbiło po bardzo długim czasie.

-Może i masz rację.

Alex wstała.

-Załatwię krew. - oznajmiła. - Postaram się wrócić jak najszybciej.

-Lepiej wyślij kogoś innego. - powiedział Chris. - Wilkołaki jeszcze z ciebie nie zrezygnowały.

-Mam mroczne moce. - powiedziała Alex.

-A oni ostrożeń. - oznajmił Chris. Alex spojrzała na niego błagalnie.

-Wciąż mam telekinezę. - powiedziała. Chris spojrzał na nią karcąco. -Nie mogę siedzieć całą wieczność w domu. - jęknęła.

-Więc zabierz ze sobą Damona. - powiedział Chris. Alex westchnęła ciężko.

-No niech ci będzie. - zgodziła się. Zanim wyszła kucnęła jeszcze przy Chrisie i pocałowała go w policzek. - Dobrze, że wróciłeś. - powiedziała.

***

Nicole wyszła do parku. Dziewczyna spacerowała powoli między drzewami z zasmuconą miną, zamknęła nagle oczy i uniosła nad ziemią prawą rękę. Liście spoczywające na trawie zaczęły się unosić, po chwili dziewczyna spojrzała w niebo.

-Dlaczego na to pozwalasz, mamo? - zapytała ze łzami w oczach. - Obiecałaś mi, że zawsze będziesz nade mną czuwać, mówiłaś mi, że zadbasz o moich bliskich, a jak na razie wszyscy cierpią.

Chmury na niebie zaczęły przesuwać się coraz szybciej, a oczy Nicole zrobiły się jeszcze jaśniejsze niż przedtem.

-Nie wiem co czeka mnie i moich bliskich. - mówiła dalej. - Ale oczekuję twojej pomocy w tym wszystkim. Proszę daj mi jakiś znak, udowodnij, że czuwasz nade mną.

Dziewczyna patrzyła jeszcze przez chwilę z nadzieją w niebo, jej oczy wciąż były nienaturalnie jasne. W końcu zawiedziona spuściła głowę. Oczy Nicole powróciły do normy i dziewczyna odeszła.

***

Alex i Damon jechali razem samochodem. Dziewczyna przeglądała z lekkim obrzydzeniem reklamówkę.

-Jak smakuje krew? - zapytała z krzywą miną Alex. Damon spojrzał na nią z uśmiechem.

-Trudno to opisać. - odpowiedział. - Ale z pewnością ta krew – wskazał na reklamówkę w rękach Alex. - jest gorsza od ludzkiej krwi.

-Mam nadzieję, że Chrisowi pomoże. - powiedziała Alex. Damon spoważniał i spojrzał na dziewczynę.

-A ty myślisz czasem o waszej przyszłości? - zapytał po chwili. Alex popatrzyła na niego ze zdziwieniem.

-Co masz na myśli? - zapytała.

-Znowu się do siebie zbliżacie. - odpowiedział wampir. - No, a jeśli chcesz być z nim to musisz...

-Zostać wampirem?

Damon spojrzał zmieszany na Alex.

-No... tak. - powiedział. - Zastanawiałaś się kiedyś nad podjęciem przemiany?

-Byłabym idiotką gdybym o tym nie myślała. - odpowiedziała dziewczyna. - Przez te dwa lata gdy go nie było, czułam pustkę. Próbowałam wypełnić ją miłością do Luka i przez dłuższy czas oszukiwałam się, że to działa, bo bałam się stawić czoło prawdzie.

-Jakiej prawdzie?

Alex zamilkła. Spojrzała niepewnie na Damona.

-Chris to ten jedyny, Damon. - powiedziała w końcu. - Nie ważne jak daleko od siebie będziemy, zawsze będziemy czuli do siebie to samo. Jedno nie może żyć bez drugiego i na odwrót. Te dwa lata osobno omal nie doprowadziły Chrisa do autodestrukcji. Ja sama dusiłam w sobie uczucia i udawałam, że wszystko jest w porządku, ale nie było, Damon.

-Dlaczego bałaś się to przyznać? - zapytał Damon.

-Bo to oznacza, że muszę zostać wampirem. - odpowiedziała Alex. - A ja nie jestem na to gotowa. Ledwo dorosłam, nie przemyślałam dokładnie co zamierzam robić w przyszłości, kim chcę się stać. Jako dziecko widziałam moich krewnych, mordujących niewinnych ludzi jak zwierzęta. Wyzbywali się sumienia, uczuć. To było nieludzkie, wtedy obiecałam sobie, że ja zawsze będę człowiekiem, a teraz? Czuję, że chcę być z Chrisem już zawsze, ale nie chcę stać się wampirem. Wiem, że muszę dokonać wyboru, ale nie teraz.

Damon spojrzał ze współczuciem na Alex.

-Doskonale cię rozumiem. - powiedział i zamyślił się.

Rok 1479 Londyn,

Była późna noc. Damon stał w jednej z uliczek i rozglądał się co chwila. Najwyraźniej na kogoś czekał. Chłopak oparł się o ścianę jednego z budynków i wyszeptał:

-Gdzie jesteś najukochańsza?

-Przy tobie. - usłyszał w odpowiedzi kobiecy głos. Damon spojrzał w swoja lewą stronę i ujrzał średniego wzrostu blondynkę o pięknych niebieskich oczach.

-Annabel. - powiedział cicho.

-Witaj. - powiedziała Annabel. - Podjąłeś decyzję? - zapytała.

-Nie potrafię podjąć jej teraz. - powiedział bezradnie Damon. - Daj mi czas.

-Nie chcesz, być ze mną wiecznie? - zapytała zasmucona.

-Chcę ale...

-Przecież jesteśmy zaręczeni. - dodała Annabel.

-Nie mogę, Annabel. Jestem potrzebny rodzinie nie zostawię ich.

Mina Annabel gwałtownie się zmieniła. Teraz wyrażała rozgoryczenie i furię jednocześnie.

-Mówiłeś, że mnie kochasz. - powiedziała roztrzęsionym głosem. - Nie pozwolę ci mnie tak zostawić.

Po tych słowach dziewczyna rozcięła własnym kłem dłoń i nakarmiła Damona krwią.

-Zawsze i na zawsze Damonie. - powiedziała Annabel. Damon zrobił przerażoną minę.

-Błagam nie rób tego. Muszę się zająć rodzeństwem, mam chorą siostrę!

-Przeklinam twoje rodzeństwo. Czekają was wieczne męki, Damonie.

Dziewczyna rzuciła się na szyję ukochanego i łapczywie żywiła się jego krwią doprowadzając w końcu do jego śmierci. Ciało Damona opadło na ziemię.

-Słodkich snów, kochany. - powiedziała Annabel oblizując swoje zakrwawione palce. Dziewczyna odeszła zostawiając ciało Damona na ulicy.

-Damon! - z zamysłu wydarł go głos Alex. Zdezorientowany spojrzał na dziewczynę. - Zatrzymaj się!

Wampir spojrzał przed siebie i zdał sobie sprawę, że zaraz wjedzie we własny dom. Chłopak gwałtownie nacisnął na hamulec i z piskiem opon zatrzymał się w ostatniej chwili. Przerażona Alex spojrzała na Damona, który był w podobnym stanie co ona.

-Co się z tobą stało?! - zapytała Alex.

-Przepraszam. - powiedział Damon. - Zamyśliłem się.

Alex pokiwała karcąco głową i wysiadła z samochodu. Damon oparł głowę o siedzenie i westchnął ciężko.

***

Alex weszła do piwnicy i zobaczyła nieprzytomnego Chrisa. Chłopak był już niemal biały. Przerażona pobiegła do niego z krwią.

-Mam już krew, Chris. - powiedziała zaniepokojona. Wampir ani drgnął. Alex pośpiesznie wyciągnęła z reklamówki butelkę pełną zwierzęcej krwi i wlała odrobinę do ust chłopaka. Po przeciągającej się chwili Chris otworzył oczy, były one krwistoczerwone i jakby nie jego, można w nich było dostrzec dzikość. Przerażona Alex odskoczyła od Chrisa. Nagle poczuła jak ktoś ją łapie za rękę i błyskawicznie zniknęła. Pojawiła się dopiero przed piwnicą i wtedy dostrzegła, że to Damon ją wyciągnął. Wampir pośpiesznie zamknął piwnicę i zatarasował drzwi przysuwając do nich komodę.

-Co się dzieje!? - zapytała przerażona Alex.

-Nie spodziewałem się, że tak szybko wyschnie. - powiedział zdyszany Damon.

-Co? - zdziwiła się Alex.

-Gdy wampir wyschnie od braku krwi, a potem jej skosztuje dostaje ataku furii. - wyjaśnił Damon. - Niektóre wampiry doznają po tym szoku i przez dłuższy czas nie mogą dojść do siebie. - dodał dziwnym tonem. Alex spojrzała na niego podejrzliwie.

-Czego ty mi nie mówisz? - zapytała Alex. Damon zrobił zakłopotaną minę, w końcu się poddał i zaczął opowiadać Alex o rozmowie, którą przeprowadził dzień wcześniej:

Tryox : Dzień wcześniej

Chris i Damon weszli do piwnicy.

-Jednak zostaniesz? - zapytał Damon. Chris spojrzał na niego ponuro.

-Nie, Damon. - odpowiedział. - Ale ona ma myśleć, że chciałem zostać.

Damon zmarszczył czoło.

-Co? - zdziwił się.

-Pozbędę się tej duszy. - oznajmił Chris. - Właśnie w tej piwnicy, a twoim zadaniem będzie trzymać ją ode mnie z daleka gdy to się stanie.

-Odbiło ci?! Po co chcesz się jej pozbywać? Dusza jest ci potrzebna!

-Nie, Damonie. Dzisiaj parzyłam na cierpienie Alex i czułem się okropnie. Poza tym świadomość, że już nigdy z nią nie będę, zabija mnie od środka. Boję się, że pewnego dnia nie wytrzymam i ją przemienię, lecz jeśli pozbędę się duszy, nie będzie mnie już obchodziła, wyjadę z miasta i zapomnę o niej. To będzie dla niej najlepsze!

-Chris...

-Damon! To moje życie i moje decyzje! - zdenerwował się młodszy brat. - Zażyłem już eliksir który do jutra mnie wysuszy. To koniec Damon, moja dusza już umiera. Jedyne o co cię proszę to o to abyś chronił Alex.

Damon spojrzał bezradnie na brata i zgodził się.

Alex patrzyła rozgoryczona na Damona. Z piwnicy dało się słyszeć krzyki furii Chrisa. Wściekła Alex pobiegła do swojego pokoju i zatrzasnęła drzwi.

***

Nicole weszła zmęczona do swojego pokoju. Dziewczyna poczuła na sobie powiew wiatru i od razu spojrzała na otwarte okno. Nicole westchnęła ciężko i podeszła do okna aby je zamknąć. Nagle wiatr począł wiać coraz mocniej i lekko odepchnął blondynkę od okna.

-Co jest do cholery? - zdziwiła się dziewczyna, podeszła jeszcze raz do otwartego okna gdy w jednej sekundzie zerwał się potężny wiatr i z całą mocą atakował Nicole. Dziewczyna spojrzała w stronę okna i wykrzyknęła: - Przestań, JUŻ! - ale wiatr stawał się coraz mocniejszy, w końcu Nicole nie wytrzymała, a wichura odepchnęła ją z całej siły i dziewczyna wpadła na szafę, zaraz po tym wiatr nagle się uspokoił, a Nicole leżała nieprzytomna na ziemi, dziewczyna była cała zakrwawiona.

_________________________________________

Witam po przerwie ;) Wiem, wiem szału nie ma z tym rozdziałem ;< aktualnie jestem w trakcie pisania 13 rozdziału ;) Wasze blogi postaram się nadrobić jutro ;)

 

A no i od teraz notki dodawane będą w sobotę ;D

Pozdrawiam wszystkich!! <3