S02EP04

Rozdział 4 „Krewniacy”

Katherine i Melody stały przed domem Kennedy.

-Biedna dziewczyna. - powiedziała Katherine. - Była taka młoda, a Nicole ją polubiła, jak jej o tym powiemy?

-Najpierw musimy ją odnaleźć, wszyscy widzieli jak odchodziła z tą kobietą, a co jeżeli...

-Nawet tak nie mów, Melody. Nic jej nie jest. - powiedziała Kat.

-Katherine, nie tylko tobie jest ciężko, ja też nie mogę znieść myśli, że Nicole może być już martwa ale nie możemy się oszukiwać. To na pewno jej nie pomoże.

Katherine spojrzała przerażona na zniszczoną werandę. Wiedziała, że cokolwiek zabiło tę dziewczynę musi być niebezpieczne.

***

Pierwsze co odczuła to ból na całym ciele. Alex niepewnie otworzyła oczy, pierwsze co zauważyła to wampir wypijający krew z szyi nieprzytomnej już dziewczyny.

-Zostaw ją. - wręcz szepnęła słabym głosem. Wampir podniósł głowę i spojrzał na nią. Alex nie do końca zaskoczył fakt, że był to Chris.

-No proszę, obudziłaś się. - powiedział i zrzucił z kolan ciało martwej dziewczyny. - Ty chyba powinnaś być następna. - dodał po chwili. Alex wytrzeszczyła oczy. - Co ty tu robisz?

Alex nic nie odpowiedziała, czuła się zagrożona w jego obecności. Widziała jak chłopak badał ją wzrokiem.

-Jak dawno cię nie widziałem. - ciągnął dalej zapominając o poprzednim pytaniu. - Zmieniłaś się. Wyglądasz znacznie doroślej niż te dwa lata temu.

Alex wciąż milczała, jej wzrok utkwiony był w podłodze.

-Boisz się, prawda? - zapytał Chris. -W sumie nic dziwnego, wczoraj o mało co nie zginęłaś. Miałaś szczęście, że usłyszałem twój krzyk.

Alex spojrzała na niego zaskoczona.

-To ty mnie uratowałeś? - odezwała się.

-Tak. - odpowiedział Chris. - Na co liczyłaś przychodząc tu?

Alex łzy napływały do oczu.

-Sama nie wiem, chciałam cię zobaczyć, pomóc ci.

Chłopak uniósł brwi.

-Pomóc mi? W czym? - zapytał. Alex spojrzała na niego wzdychając ciężko.

-W odzyskaniu duszy. - odpowiedziała.

-Alex, musisz stąd wyjechać, wrócić do sióstr, przyjaciół... chłopaka. - ostatnio słowo wypowiedział ze smutkiem. Alex spojrzała na niego z nadzieją.

-Ty wciąż masz duszę. - powiedziała. - Nie straciłeś jej całkiem.

-Ale stracę, pewnego dnia. - powiedział chłopak. - To już się zaczęło, Alex. Odczuwam coraz mniej.

-To, że się zaczęło nie oznacza, że musisz to skończyć. Wróć ze mną do Tryox, pomogę ci odzyskać formę, znów będziesz taki jak kiedyś. - powiedziała błagalnym tonem Alex.

-Nie mogę. Skończę to co zacząłem.

-Czyli wybierasz łatwiejszą drogę. - powiedziała zawiedziona Alex.

-Myślisz, że to jest dla mnie łatwe? Uwierz mi na początku to jest cholernie trudne.

-Ale z czasem przestajesz czuć i wszystko wydaje się proste.

Chris chciał coś powiedzieć ale do pomieszczenia weszła Eva.

-Co z nią robimy? - zapytała. Chris spojrzał na Alex zmartwiony. Dotknął delikatnie jej szyi, Alex drgnęła.

-Nie bój się mnie. - zaśmiał się chłopak, po czym zwrócił się do Evy. - Trzeba ją zabrać do szpitala, jest nieźle pogryziona.

Eva spojrzała na niego jak na szaleńca.

-Odbiło ci?! Dobrze wiesz, że łowcy mają tam wtyki! Znajdą nas! - oburzyła się Eva. - Najlepiej ją zabić. Pozbędziemy się ciała i będzie po sprawie.

-Nie zabijemy jej. - powiedział spokojnie Chris. Eva spojrzała wściekle na Alex.

-To krew wiedźmy, każdy chętnie by jej skosztował. - przekonywała.

-Nie zabijemy jej. - powtórzył Chris tym razem z groźbą w głosie. Eva pokiwała nerwowo głową.

-Niech ci będzie, ale do szpitala na pewno pójdzie. - powiedziała zdenerwowana Eva.

-Więc zajmiemy się nią tu, a gdy wyzdrowieje puścimy ją wolno. Nikomu o nas nie powie. - powiedział Chris.

-Czy ty tego nie widzisz? - zapytała w końcu Eva. Chris zrobił zdziwioną minę. - Ona budzi w tobie człowieczeństwo, duszę!

Chris wzruszył ramionami.

-Może i tak, ale mimo to zabijanie jej mi nie pasuje. - powiedział. Po chwili dodał ściszonym tonem, tak, że Alex nie mogła tego usłyszeć. - A jeżeli ktokolwiek spróbuje zrobić jej krzywdę osobiście się nim zajmę.

Eva zrobiła się czerwona ze złości. Chris uśmiechnął się.

-Rozumiesz? - zapytał.

-Doskonale. - syknęła przez zaciśnięte zęby wampirzyca.

-Zajmij się nią, mam coś do załatwienia. - powiedział wampir i wyszedł. Alex przerażona spojrzała na Eve.

-Niestety jesteśmy na siebie skazane. - powiedziała Eva. - Lepiej mnie nie denerwuj.

Alex pokiwała głową.

***

Damon wysiadł ze swojego samochodu, jego oczom ukazał się Manhattan. Zadowolony z siebie ruszył w jedną z ciemnych uliczek. Tam niespodziewanie wpadł na dwie dziewczyny, jedną o blond włosach, a drugą o fioletowych.

-Przepraszam panie. - przeprosił uprzejmie.

-O mój Boziu! - pisnęła fioletowa. - To Damon Smith! Urodzony w 1454 roku i przemieniony w 1479 przez niejaką...

-Quinn, przestań! - warknęła blondynka. Damon spojrzał na nie zdziwiony. -Chwila! Smith... to nie tak jak...

-Jego brat Christopher urodzony...

-Quinn! - zdenerwowała się blondynka. Damon podszedł powoli do dziewczyny zwanej Quinn.

-A co powiesz mi o... - tu się na chwilę zamyślił. - Annie Moore.

-Anna Moore urodzona w 1992 roku, a przemieniona w 2009 roku przez ciebie. Twoja dziewczyna, mieszka w Tryox. I... o no tak zabita przez demona zwanego Nemortos.

Damon patrzył na Quinn jak na wariatkę.

-Dziewczyno jesteś dziwna. - odezwał się w końcu.

-Jesteś bratem Chrisa, tak? - zapytała blondynka.

-Taa... Damon, miło mi.

-Ja jestem Lisha, a to jest Quinn. My także jesteśmy wampirami.

-Ile ty masz lat? - Damon zwrócił się do Quinn.

-Równo 692! - oznajmiła Quinn.

-A problemy z mózgiem zaczęły się...? - zapytał. Lisha spojrzała na niego oburzona. Quinn zdawała się tym nie przejmować.

-Słyszałam o twoim poczuciu humoru. - powiedziała rozbawiona.

-Nie zamierzałem być śmieszny. - odezwał się Damon. Quinn zaczęła śmiać się jeszcze bardziej. Damonowi aż opadła szczena. Lisha przewróciła oczami.

-Damonie znasz może Alex? - zapytała Lisha.

-Ciemnobrązowe włosy? - zapytał.

-Tak! - potwierdziła Lisha.

-Oliwkowa cera?

-Dokładnie!

-Brązowe oczy?

-Zgadza się!

-Mniej więcej tego wzrostu? - podniósł rękę na wysokość swojego podbródka.

-Tak! - pisnęła uradowana Lisha.

-Nie mam zielonego pojęcia o kim mówisz i wy obie jesteście trzepnięte, a szczególnie ty. - wskazał na Quinn. - Gdzie dokładnie widziałaś tamtą dziewczynę? - zapytał po chwili. - Nie żebym ją znał.

Lisha spojrzała na niego z politowaniem.

-W magazynie za tymi uliczkami. - powiedziała. Damon od razu zniknął.

-Dziwny jest. - skomentowała Quinn. Lisha zaśmiała się.

-Idziemy za nim. - rozkazała. Obie wampirzyce błyskawicznie zniknęły.

***

Alex przemywała swoje rany wodą. Eva siedziała naprzeciwko niej i bacznie ją obserwowała.

-Przeszkadzasz tu, wiesz o tym? - odezwała się wampirzyca.

-Jak na razie Chris narzeka tylko na jedną z nas. - powiedziała Alex. Eva zerwała się z krzesła i pojawiła błyskawicznie przy Alex. Jej twarz zmieniła się w wampirzą.

-Miałaś mnie nie denerwować! - syknęła wściekle.

-Co tu się dzieje?! - nagle obie usłyszały głos Chrisa. Chłopak stał w wejściu.

-Nic. - powiedziała Eva. - Prawda Alex?

Alex spojrzała na nią triumfalnie.

-Groziła mi. - poskarżyła się Alex. Chris spojrzał osądzającym wzrokiem na Eve.

-Masz wolne. - powiedział w końcu.

-Nareszcie. - powiedziała Eva i wyszła z pomieszczenia. Chris kucnął przy Alex. Spojrzał na jej rany.

-Nie ma zbyt dużej poprawy. - stwierdził. - Mam pomysł. - dodał po chwili i rozgryzł sobie nadgarstek.

-Chcesz mnie przemienić? - przeraziła się Alex.

-Oczywiście, że nie. - zaśmiał się Chris. - Krew wampira wspomaga leczenie.

Alex spojrzała niepewnie na krwawiący nadgarstek.

-Zaufaj mi. - powiedział. Alex niepewnie nachyliła się nad krwawiącym nadgarstkiem chłopaka i skosztowała jego krwi.

***

Nicole siedziała przy stole w ciemnym pomieszczeniu, naprzeciwko niej usiadła ciemnowłosa kobieta.

-Jestem Aria. - przedstawiła się kobieta. Nicole nie odezwała się słowem tylko patrzyła wściekle na Arię. Kobieta uśmiechnęła się kpiąco. - Nie myśl tylko, że cię przeproszę za to co zrobiłam bo nie mam zamiaru. - oznajmiła. Nicole prychnęła wściekle. - Żaden Blackhell nigdy nie żałuje.

-Ale Bennetowie rozpaczają. - odezwała się po raz pierwszy Nicole.

-To właśnie czyni was słabymi. Żyjecie przeszłością, cierpicie.

-To wcale nie czyni nas słabszymi. - warknęła Nicole. - To sprawia, że jesteśmy ludźmi. Ból i cierpienie kształtują charakter, dodają siły do dalszej walki, więc proszę cię nie mów mi, że człowieczeństwo czyni mnie słabszą bo nie masz o tym zielonego pojęcia!

Aria spojrzała z pogardą na Nicole.

-Nie o tym chciałam z tobą rozmawiać. - powiedziała Blackhell.

-Więc o czym? - zapytała wywyższającym się tonem Nicole. Arię to zdenerwowało.

-Nie czuj się zbyt pewnie tylko dlatego, że dałam ci pole do popisu w gadaniu. Nie obchodzą mnie twoje przekonania, bo posiadam własne, tak samo mam gdzieś twoich przyjaciół, bo muszę chronić swoich. Jedyne co nas łączy to bardzo dalekie pokrewieństwo.

-Nie łączy nas żadne pokrewieństwo. - powiedziała Nicole. Aria spojrzała na nią z tajemniczym uśmiechem.

-I tu się mylisz. - powiedziała. - Dawno temu nasze rodziny połączyły się. Wiedźma od was zakochała się z wzajemnością w czarowniku z naszego rodu. Ukryto to.

Nicole wytrzeszczyła oczy.

-Ale to oznacza, że... - zaczęła ale Aria ją uprzedziła.

-To oznacza, że obecne pokolenie strażniczek żywiołów jest przesiąknięte czarną magią.- powiedziała. - Ale na razie nie powinnaś się tym martwić bo ty i twoje kuzynki macie większe problemy.

-Jakie?

-Nowa moc, łowcy czarownic i jeszcze ktoś. - oznajmiła Aria.

-Kto? - zapytała Nicole.

-Cień. - odpowiedziała Aria. - Czarownice, które przeżyły spotkanie z nim właśnie tak go opisują. Ten kto zdołał dostrzec twarz zginął. Nie wiemy kim on lub ona jest, wiemy tylko, że teraz jego celem jesteście wy, cztery strażniczki.

-Dlaczego mi to mówisz? - zapytała Nicole. - Myślałam, że jesteście naszymi wrogami.

-Nie w tej chwili. - powiedziała Aria. - Cassie ma wobec was wielkie plany i dlatego wysłała nas abyśmy was chronili.

-Jest w mieście jeszcze ktoś z Blackhellów? - zapytała Nicole.

-Tak. - odpowiedziała Aria. Nagle obie usłyszały hałas z sąsiedniego pokoju. Aria wstała podenerwowana. Do pomieszczenia wbiegł średniego wieku szatyn.

-Co się dzieje Thomas? - zapytała Aria.

-Mamy towarzystwo. - odpowiedział spokojnie Thomas. - Tak jak oczekiwałem. - dodał z uśmiechem. Aria zwróciła się do Nicole.

-Wychodzimy. - rozkazała.

-Kto tu jest? - zapytała Nicole.

-Łowca. - oznajmiła spokojnie Aria. Nicole od razu przyśpieszyła kroku. Gdy wyszły na zewnątrz Thomas już tam stał.

-Jak on... - zdziwiła się Nicole.

-Magia. - wyjaśniła Aria. - Mówi ci to coś?

Wszyscy spojrzeli w okna domu. Można było w nich dostrzec przemykający cień człowieka. Thomas uśmiechnął się.

-Mam cię. - szepnął i skupił wzrok na budynku. Po chwili budynek eksplodował. - Jednego mniej. - powiedział Thomas.

***

Chris przemywał jedną z ran Alex, ta siedziała spokojnie patrząc się w jedną ze ścian. Między nimi panowała przyjemna cisza.

-Jak żyje ci się w Tryox? - odezwał się Chris.

-Nie najgorzej. - odpowiedziała Alex. - Mieszkamy z Kat i Anną w waszym starym domu. Przez te dwa lata Mel zdążyła wziąć ślub, urodziła piękną córeczkę Amelię. Zazdroszczę jej, ja nie mam zbytnio powodzenia w miłości.

-Przecież masz chłopaka. Tego wilkołaka. - powiedział Chris.

-Właściwie to już z nim nie jestem. - powiedziała Alex. - Zerwał ze mną gdy się dowiedział dlaczego jadę do Nowego Jorku.

-Był zazdrosny? - zdziwił się Chris.

-Tak. - potwierdziła Alex. - Był zazdrosny.

Do pomieszczenia wpadła Eva.

-Mamy kłopoty! - zawołała.

-Łowcy? - zapytał chłopak.

-Nie jestem pewna, to jest za szybkie jak na łowcę, myślę, że to jakiś wampir. Zabił już czterech z nas.

Nagle wszyscy usłyszeli rozchodzące się po budynku echo mówiące „Znajdź mnie maluchu! Teraz mamy na to całą wieczność”. Chris przewrócił oczami.

-Wiem co to za wampir. - powiedział. - Lepiej opuście ten magazyn, bo on z chęcią powiększy ilość trupów. Eva posłusznie zniknęła.

-To Damon, prawda? - zapytała Alex.

-Taa... Jak byliśmy mali bawiliśmy się w chowanego, a on zawsze wołał do mnie ten tekst. Oczywiście bez części o wieczności. Zostań tu, ja go znajdę.

Po tych słowach Chris zniknął

***

Damon siedział w malutkim pomieszczeniu i czekał na brata. Po dłuższym czasie w końcu drzwi otworzyły się i pojawił się Chris.

-Nareszcie. - westchnął Damon. - Zawsze byłeś kiepski w chowanego.

-Co tu robisz? - zapytał Chris.

-Stęskniłem się. - powiedział Damon. - Dlatego teraz zabiorę cię do domu. - dodał.

Chris zaśmiał się.

-Nie mam zamiaru wyjeżdżać. - powiedział Chris.

-Tak, tak... wiem o tym. Chcesz tu zostać, zapomnieć o uczuciach, zapomnieć o niej. Ale zdradzę ci sekret. Nigdy o niej nie zapomnisz, a gdy pozbędziesz się już uczuć po miłości do niej pozostanie ślad, pustka do końca życia.

-Nie wracam z tobą. - powiedział stanowczo Chris.

-Ty zawsze musisz wszytko utrudniać. - jęknął Damon. - Ale skoro chcesz.

Damon z wampirzą szybkością skręcił bratu kark.

-Jak za dawnych czasów braciszku. - westchnął Damon.

***

Alex wciąż siedziała w tym samym miejscu czekając na pojawienie się braci. Nagle usłyszała czyjeś kroki. To był Damon ciągnący bezwładne ciało Chrisa.

-Coś ty zrobił? - zapytała przerażona.

-Zabieram tę primadonnę na odwyk. - oznajmił Damon z krzywą miną. - Pomożesz mi czy nie?

Zaskoczona Alex pomogła Damonowi wynieść ciało z magazynu, przed nim czekały na nich Lisha i Quinn.

-O jejciu to... - pisnęła Quinn ale Lisha jej przerwała.

-Wiem kto to jest! - warknęła Lisha. Quinn spojrzała na nią urażona.

-Ta zazdrość zżera twój mózg jeszcze bardziej. - prychnęła Quinn.

Lisha spojrzała zszokowana na przyjaciółkę.

-A może by któraś nam pomogła co? - zdenerwował się Damon. Obie wampirzyce od razu podbiegły i pomogły przenieść Chrisa aż do samochodu. Gdy Alex otworzyła drzwi zobaczyła przyczepione do siedzenia łańcuchy.

-To go nie powstrzyma. - powiedziała od razu.

-Powstrzyma. - zapewnił Damon wrzucając brata do samochodu. - Znam tu pewną wiedźmę, która rzuciła genialne zaklęcie. No i mam jeszcze to. - wampir wyciągnął z kieszeni napełnioną strzykawkę.

-Środek uspokajający, wampiry są na niego niezwykle wrażliwe.

Damon wstrzyknął do buzi brata pełną strzykawkę, a następnie przykuł go do tylnego siedzenia.

-Teraz tylko jedziemy po twoje rzeczy i czeka nas całe 46 godzin drogi do Tryox. - oznajmił Damon. Alex nie spodziewała się tak szybkiego rozwiązania sytuacji.

***

Nate położył małą Amelię do łóżeczka. Dziewczynka w końcu zasnęła. Mężczyzna wychodził już z pokoju gdy nagle zakręciło mu się w głowie. Upadł bezwładnie na ziemię uderzając o kant szafki. Mała Amelia obudziła się i spojrzała na ojca. Przerażona dziewczynka zaczęła płakać.

______________________________________

Wasze notki postaram się skomentować jutro ;) O i zapraszam na mój nowy blog z grafiką ; D http://www.lovely-secretss.blogspot.com/  Pozdrawiam wszystkich !!! ;** 

PS. Jak coś to mam nowy nick: Esme ;)